Koldo ALMANDOZ, Aritz TRUEBA

Natasha

Farmazia Beltza, 2022

Nuevo Nueve, 2022

 

 

Euskal komiki batek ez gaitu Natashak bezain beste harritu Habekomiken garaitik. Agian ez da beharrezkoa ezer gehiago eranstea. Irakurtzen amaitu ostean, ordea, hainbat detaile etortzen dira burura. Eta ez nolanahiko detaileak, baina.

 

Frantsesez argitaratu komikietan ez da inoiz gidoilaria agertzen. Hau da: marrazkilaria eta koloremailearekin batera, eszenagilea agertzen da: “scenariste” ala “scenario”. Natasha irakurtzean primeran eta bikain ulertzen da ezberdintasuna. Izan ere, gidoigileak eszenatoki osoa diseinatu duela pentsatzen dugu. Ez soilik kontakizuna: testu ingurua, hizkuntza, pertsonaien ezaugarriak, narratiba bisuala, erregistroak… “gidoia” baino gehiago da hori.

Hori dela eta, orri askoren konposizioa zoragarria da, narrazioa maiz eszenatoki bihurtzen da. Hori ere bai.

 

Bestalde, pertsonaiak bikain daude ezaugarrituta; ez dira edukiontzi ala marrazki huts edo hutsalak. Koherentzia, izaera eta garapena, bizidunak dira. Berdin gertatzen da hizkuntzarekin, asko zaindua, utzia ematen duenean bereziki.

 

Jakina, horrela kontzeptualizatutako eszenatokia aurrera ateratzeko teknika handiko marrazkilaria behar da. Eta hemen, talentua, lana, konfiantza eta elkarlana uztartu duen bikotea batu da.

 

Horrela, komikiaren oinarri klasikoari eutsita, lan ezin modernoagoa sortu dute. Alegia: narratiba grafikoa da komikia, kontakizun bisuala. Zinemaren modukoa, baina paperean. Egitura ez datza idatzizko kontakizunean, hori beste osagai bat gehiago da, eszenan gertatzen dena segitzean baizik. Esan bezala, pertsonaia, hizkuntza, artea, perspektiba, truko grafikoak eta abarrek osatuta. Non eta “eta abar”rean istorioa bat dagoen. Istorioa modernoa da, garaikidea.

 

Naturalismoan ala errealismo berrian sartzea ez da erokeria. Hau ere ez da ohikoa gure sorkuntza grafikoan.

 

Ongi etorri XXI. mendera!